Bir kişinin bir spor takımına bağlılığını anlamak zor, çünkü oyuncular sürekli değişiyor. İşin derinine inerseniz, aslında formaları destekliyorsunuz. Sizin formalarınızın başka bir formayı yenmesi için tezahürat yapıyorsunuz. Taraftarlar bir oyuncuyu çok sevebilir ama başka bir takıma giderse onu yuhalarlar. Halbuki aynı kişi, sadece forması değişik, ama artık ondan nefret ederler ; "Yuuuuh, farklı forma giyiyor, yuuuh"

Kadınlar birlikte oldukları erkeğin işini sevmek zorundadırlar. İşi beğenmezlerse erkeği de beğenmezler. Erkekler bunu bilir. İşte bu yüzden işlerimize yapmacık isimler veririz. “ Şu anda, bölgesel yönetim süpervizörüyüm. Geliştirmedeyim, araştırmadayım, danışmadayım.” Diğer taraftan, biz erkekler, bir kadını fiziksel olarak çekici bulmazsak işiyle ilgilenmeyiz, değil mi ? Erkekler pek umursamaz. Şöyle yaparlar : “ Mezbahada mı çalışıyorsun gerçekten ? İlginç. Büyük bir satırın var, kafalarını kesiyorsun, harika.”

Bozulan bir deri ceketim var. Neden nem deriyi bozar ? Anlayamıyorum. İnekler devamlı dışarıda değiller mi ? Anlayamıyorum, yağmur yağdığında, inekler çitçiye gidip : “İçeri al bizi. Hepimiz deri giyiyoruz ! Kapıyı aaaç, tüm kıyafetimiz bozulacak.” “Süet mi, ben süetiiim, tüm bu üstümdeki süeeet, bunu temizletemem de, tek elbisem buu”

Televizyon hakkındaki en kötü şey, televizyonda gördüğünüz insanların yaptıkları her şeyi, sizden daha iyi yapmalarıdır. Tv’de asla birisini suratında patates cipsi kırıntılarıyla, kanepeye uzanmış şekilde göremezsiniz. Bazılarıysa çok fazla mutludur. Gazoz reklamındaki insanlar mesela. Böylesi bir coşkuya nasıl sahip olabiliyorlar ? Onları hiç gördünüz mü ? “Bizim gazozumuz var! Bizim gazozumuz var! Bizim gazozumuz var!” Atlarlar, zıplarlar, havalara uçarlar. Alt tarafı bir kutu gazoz dostum ! Oturmuş televizyon seyredip tam da aynı ürünü içerken Tv’de reklamının yayınlandığını düşünsenize. Bilirsiniz işte, voleybol oynayanlar, jet ski kullananlar, bikinili kızlar.. Bense burada bir başıma dikiliyorum : “ Belki de ben biraz fazla buz koyuyorum”

İnsanlar sürekli sizden bir şeyler çalar. Onları durduramazsınız, ama herkesin kişisel güvenlik sistemi vardır, aptalların yakalanacağına inandığımız şeyler. Plaja gider, denize girersiniz, cüzdanınızı ayakkabınızın içine koyarsınız, kim bilecek ki değil mi ? Ne çeşit bir şeytani zeka bu güvenlik sistemini aşabilir ki ? “Bağcıklarını bağladım, bunu geçemezler.” “ Cüzdanı ayakkabının parmak ucuna doğru ittim. Oraya kimse bakmaz, topuğu kontrol eder ve giderler.”

Ne zaman şu suçlularla, teröristlerle, psikopatlarla ilgili haberleri görsem düşünürüm. Fark ettiniz mi, yüzlerini gazeteyle, ceketle, şapkayla falan kapatırlar. Neden çekiniyorlar ki ? Bu adamların endişelenecek neleri olabilir ? Yani temiz isimleri karalanarak kovulacaklarından mı endişeleniyorlar ? Ne yani, büyük bir terfi alacaklar da onu mu kaybedecekler ? Patronları televizyonda görüp de ; “Bu bizim satış bölümünden Johnson değil mi ? Saat kulesine çıkmış tek tek herkesi avlıyor. Sanırım bu, yeni şubemizin başına getireceğimiz türden biri değil. Bence tahsilatta olmalı, bu konuda yetenekli.”

Biliyor musunuz bir çok sebepten dolayı yetişkinlikten hoşlanıyorum. İlk sebebini söyleyeyim : Bir yetişkin olarak şeker istersem şeker alırım tamam mı ? Üç şekerim ya da dört şekerim ya da on bir şekerim olabilir, eğer istersem. Çoğu zaman, isteyerek iştahımı kesebilirim. Sadece kesmek için ve ondan hemen sonra annemi arayıp ona yaptığımı söylerim. “Alo, anne ? Evet, az önce tüm iştahımı kestim. Evet, şekerlerden dolayı.” İştahınızı kesseniz ne olur ki ? Bir yetişkin olarak, biliyoruz ki bir kere iştahınızı kestiğinizde arkasından hemen bir tane daha geliyor. İştahın bitmesi gibi bir tehlike yok yani. Ondan daha milyonlarca var, rahat olun.